Zonder ski's

Voor onze laatste uitstap gingen we naar Baqueira - Beret. In de winter kan je hier terecht voor 150 km skiplezier, in de zomer is het gewoon te voet te doen.

Of toch niet helemaal te voet ... We namen de skizetellift naar boven en daalden nadien af.

Qua decor niet te vergelijken met gisteren, maar daarom niet minder indrukwekkend. We vertoefden op 2300 meter hoogte en hadden een mooi overzicht op de omliggende skipistes en bergen; die typisch Pyrenees aanvoelden.

En daarmee is het einde van onze vakantie in zicht. Enkel een warme terugrit rest ons nog. Tot de volgende!

Langs miradors en estanys

Voor onze eerste wandeling in de Pyreneeën vertrokken we alvast in stijl:

Met de "rangers" van het nationaal park Aigüestortes i Estany de Sant Maurici trokken we naar het beginpunt van onze wandeling, en dat met zeer stijlvolle jeeps. 😎 En dan was het aan ons. Een wandeling van +/- 8 km bracht ons langs verschillende bergmeren (estanys) en uitzichtpunten (miradors). En dat met een prachtig decor op de achtergrond.

De foto's zeggen genoeg:

What a difference a day makes ...

Of zelfs maar enkele uren. 's Morgens nog in de drukte van Barcelona waar het nooit echt stil wordt. En een paar uur later zit je te midden van de bergen waar rust verzekerd is. Ideale afsluiter van onze 3-weekse.

Platges de Barcelona

Je ziet het niet vaak: grootsteden met op een paar meter van de bekendste toeristische attracties: de zee. Ze neemt hier een prominente plaats in, dus trokken we een dagje uit om een fietstocht te maken langs de stranden en jachthavens van Barcelona. Met op het einde van onze rit een "verfrissende" duik (het zeewater is hier om en bij de 30°, dus verfrissend is vrij relatief) in de Middellandse Zee.

Een bezoek aan de Costa Brava kan niet compleet zijn zonder het drinken van Sangria en het eten van paella. CHECK!

En afsluiten in Barcelona deden we bij de 'Font Magica', de magische fontein, waar we - samen met duizenden anderen - van een licht-/muziek-/watershow genoten.

Kuieren op de Rambla

3de dag in Barcelona; het werd tijd om de binnenstad wat te verkennen. Met de overbekende Rambla, statige pleinen, steegjes, imposante gebouwen, stadsparken en kleurrijke markten. En dat allemaal overgoten met de typische Spaanse drukte. 

Gaudi-dag

Een dag vol Gaudi, de stadsarchitect van Barcelona. Excentriek en uniek. Een genie die buiten de lijntjes kleurde en daardoor zeer bijzondere dingen heeft nagelaten.

Beginnen deden we in Park Guëll, het stadspark dat door Gaudi werd ontworpen en dat vooral bekend is van de golvende mozaïekbanken. Uren kan je hier spenderen. Tussen zijn mozaïeken en natuurlijke galerijen.

We keken vol bewondering naar de gevels van zijn bekendste huizen, Casa Mila en Casa Battlo.

Maar het grootste wauw-gevoel krijg je toch wel bij de Sagrada Familia.

Nog altijd volop in de aanbouw, bizar en misschien zelfs niet eens mooi als je het vanop een afstandje bekijkt.

Maar van zodra je de details bekijkt en een voet binnenzet, kan je niet anders dan vol verwondering toekijken.

Onmogelijk om te beschrijven of om op foto te capteren. Dit moet je gewoonweg zelf kunnen komen bekijken.

We hebben trouwens ook één van de torens bezocht; met de lift naar boven en dan via de wenteltrappen naar beneden. Niet voor mensen met last van hoogtevrees of claustrofobie, maar qua zichten kon het wel tellen.

Wij komen in ieder geval na 2026 terug. Tegen dan zou de basiliek - met alle gevels en torens - na meer dan 100 jaar eindelijk volledig afgewerkt moeten zijn.

Hola Barcelona!

Onze eerste uurtjes in Barcelona zijn een feit!

Wat een drukke stad na de rest van onze reis. Met de auto hier toekomen was al een ware uitdaging. Eenrichtingsstraten aan de lopende band en daar dan die gekke Spanjaarden in het verkeer bij.

Om het overzicht te behouden zijn we naar de Montjuïc getrokken; een grootse open ruimte - vol parken en musea - die uitkijkt over de stad en waardoor je dus al een beetje kan inschatten hoe de stad zelf eruitziet. Op kaart allemaal zeer logisch (met allemaal rechte straten), maar vanuit de lucht lijkt het toch nog niet zo evident. Vanaf morgen zullen we het live kunnen ondervinden.

Dorpsverkenning van Tossa de Mar

Op het programma: een verkenningstochtje in Tossa de Mar. Waar je enerzijds de toeristische winkelzone hebt, met honderden restaurants en winkeltjes. En anderzijds een oud stadsgedeelte dat boven de nieuwe stad en het strand uittorent.

Langs de Costa Brava

We trokken verder zuidwaarts, nieuwe halte Tossa de Mar. En dat langs de kustweg. Bochtig, zoals we hier ondertussen al gewoon zijn. En met een onstuimige zee op de achtergrond.

We denken intussen ook aan de liefhebbers van de culinaire rubriek. Nog een reeks tapasbordjes. Heerlijk aperitieven!

Cap de Creus

Nergens doet de Costa Brava haar naam zoveel eer aan als op het schiereiland van Cap de Creus. Grillige rotsformaties, hoogteverschillen van om en bij de 500 meter en pittoreske witte dorpjes. En de weergoden hebben er ons een stevige zeebries bijgegeven, waardoor het soms echt wel "woest" (of "brava" aanvoelde. 

We genoten van de uitzichten tijdens onze wandeltocht rond het klooster van Sant Pere de Rodes. 

We aten tapas en dronken "dos cervezas" in Cadaques, een schilderachtig wit dorpje. 

En de dag eindigen we op het eindpunt van het schiereiland, in het Nationaal Park Cap de Creus; de plek waar Salvator Dali naar het schijnt zijn inspiratie vond. 

Siësta-time

Een rustdag kan je het misschien niet noemen, maar we hebben het wat kalmer aan gedaan: fietstochtje langs drie nabijgelegen dorpjes, lunch op het terras en vooral een zalig rustige namiddag en avond aan ons zwembad.

Benvinguts a Catalunya

Aangekomen in onze eerste Spaanse stop. En dat we in Catalonië zijn, daar kan je niet naast kijken. Al van in Perpignan, onze laatste grote stad in Frankrijk, zie je de geel-rode verwijzingen en straatnamen die ook in het Catalaans worden aangegeven.

Onze tocht hiernaartoe was er één van toffe steden, orgelpijpen als natuurfenomeen en bochtige kustwegen.

We begonnen in Perpignan, kleine binnenstad met gezellige winkelstraatjes en terrassen.

Nadien trokken we naar les Orgues d'Ile-sur-Têt, een natuurfenomeen waarbij waterstromen heel specifieke formaties hebben achtergelaten. Sommige zien er orgelpijpen in. 

En onze Franse tocht eindigde in Collioure, een wondermooi dorpje aan de kust; enkel te bereiken via nogal bochtige kust- / bergwegen.